TERUG VAN WEG GEWEEST…!

Het is bijna middernacht als ik bij Guesthouse Smiley’s arriveer in Siem Reap, na 16 uur vliegen vanuit de States, waar ik een korte vakantie heb genomen en familie en vrienden heb opgezocht.

Het gesprek ging natuurlijk dikwijls over Cambodja, ook als ik met iemand toevallig een praatje maakte en men wou weten wat ik deed.
Ik eindigde meestal mijn verhaal met: “I love it there and I’m going back!”
Voilà, puur en simpel!

Nu ben ik terug, geland op de ultra moderne luchthaven van Siem Reap, die een heel andere eerste indruk geeft van het land dan wanneer je in Phnom Penh aankomt.

Tijdens de korte taxirit naar de stad, in de stromende regen, komt het blij gevoel: ik ben terug!

In de Guesthouse ligt de baliebediende al onder zijn muskietennet te slapen maar vindt het helemaal niet erg als ik hem wakker maak en is duidelijk blij me terug te zien. Ik krijg meteen een kamer en lig al snel in bed met buiten het gesjirp van de krekels en het gekwaak van de padden, een vertrouwd geluid bij elke regenbui.

De volgende morgen is het stralend weer, het meisje dat voor de schoonmaak zorgt loopt op de gang te zingen en in de ontbijtzaal zitten collega volunteers, waaronder goede vrienden JP en Leonie uit Nederland met wie ik , merkwaardig toeval, het laatste weekend voor mijn vertrek ook in Siem Reap heb doorgebracht. Het is een blij weerzien en ik ben meteen weer bij met de laatste weetjes.

Dat laatste weekend voor mijn vertrek was ik terug aan het herstellen van Dengue, een ziekte die gepaard gaat met hoge koorts, gewrichtspijnen en , in erge gevallen, inwendige bloedingen. Gelukkig bleef, in mijn geval, de schade beperkt. Toen de koorts maar niet wou wijken, was ik naar het ziekenhuis in Mongol Borei gegaan, waar, na een bloedtest, Dengue werd vastgesteld.

Meestal word je dan meteen naar Phnom Penh verwezen, voor betere medische begeleiding, maar zo dicht bij mijn vertrek en met nog heel wat afspraken die laatste week zag ik dat echt niet zitten en ik hoopte dat ik, met een gezond dieet van veel soep en verse groenten, de ziekte onder controle kon houden, ik had tenslotte nog eetlust en geen echt zware symptomen, voor de koorts nam ik Paracetemol.

Nadien bleek dit wel degelijk de juiste beslissing maar het gevoel van algehele uitputting bleef verschillende weken aanhouden en speelde me ook in de States nog parten.

De eerste dag terug op het werk is het een blij weerzien met de VA’s (Volunteer Assistants) Vomith, Samuth en Joe. Mary, mijn collega volunteer, is nog met vakantie. Ik kan meteen weer aan de slag met de voorbereiding van een workshop voor schooldirecteurs, later deze maand, in 2 van de 3 districten waar ik werk. De topic is ‘het opstellen van een strategisch plan”
Voor mijn vertrek had ik dit project (opgenomen in mijn werkplan voor de komende maanden) besproken met de plaatselijke onderwijsstaf. Het was een zeer vruchtbare bespreking, mijn plan werd positief onthaald.

Samen met het Ministerie van Onderwijs willen we de schooldirecteurs helpen hun school beter en meer efficient te runnen. Eerst worden, in een “self-assessment” proces de noden van de scholen in kaart gebracht, Hiervoor moet op de medewerking van de leraars, de schoolpopulatie en de lokale overheid worden beroep gedaan. Samen wordt een visie ontwikkeld die zich in een strategisch ontwikkelingsplan vertaalt. Door de verschillende groepen bij dit proces op te nemen wordt hun betrokkenheid groter en kan op hun medewerking worden gerekend als er problemen moeten worden opgelost bij de relisatie van het plan,het is tenslotte ook hun school. Het lijkt allemaal heel logisch en duidelijk, maar het moet nog wel worden overgebracht.

Je moet je daarbij wel realiseren dat er weinig of geen extra budget is. Vanuit de overheid komen alleen de absoluut noodzakelijke werkingsmiddelen, al het overige moet door lokale fondsen werving of beroep op donororganisaties worden verkregen. Van didactisch materiaal tot een nieuw dak, het kan alleen via extra middelen.
We zijn dus constant op zoek naar donors en komen maar al te dikwijls bij de locale gemeenschap terecht, die, zeker in de rurale gebieden, ook maar van een bestaansminimum leeft.

Die eerste dag ontmoet ik verschillende ‘oude bekenden”: schooldirecteurs en mensen van POE en DOE.Voor mijn bureau staan honderden leerlingen. Naast ons worden immers de certificaten verstrekt aan de afgestudeerden van het vorige schooljaar. Omringd door de doelgroep en de mensen met wie ik de volgende maanden intens ga samenwerken, ik had me geen betere terugkeer kunnen dromen !

‘t Is heel snel weer weekend. Zondag ga ik met Vomith, mijn VA assistent naar een plek net buiten de stad waar, in het regenseizoen, mensen op een doorwaadbare plaats, in een meer midden in de rijstvelden, mekaar vinden voor dolle waterpret.
Sisophon Beach noem ik het, om er te geraken heb ik met mijn motor door een riviertje moeten rijden : er is een eerste keer voor alles!

Met vriendelijke groet,

Wim



Nb Bij de foto's:

100-101 : Guesthouse Smiley's
204-218-232-233-241-253-263-267-268:
dolle pret op Sisophon Beach
217: de balonnenman
223-228: er wordt ook gevist
252: mijn VA, Vomith