COACH KABAAL!
Door: wimlancsweert
Blijf op de hoogte en volg wim
05 September 2011 | Cambodja, Sisŏphŏn
Net voor een regenbui (we zitten nu volop in de monsoon) word ik door een technisch probleem aan het achterwiel van mijn fiets gedwongen om te stoppen bij één van de vele werkplaatsen langs de kant van de weg.
Deze geimproviseerde herstelplaatsen vind je overal. Je kan er je motorfiets laten herstellen (of wassen), er is meestal een winkeltje aan verbonden (wat rekken met blikjes, sigaretten en drankjes) en soms kan je er ook benzine kopen. Die zit in Cola of Fanta flessen en wordt zo in je tank gegoten.
Is dat wel veilig? (hoor ik u denken). Verwarren kinderen het dan niet met limonade ?
Haha, dit is Cambodja!
Ik vraag iemand of hij even naar mijn achterwiel kan kijken. Hij springt in de houding, salueert en zegt in zijn beste Engels dat dit in een uurtje gefixt is.
Als de regenbui losbarst ga ik onder het plaatijzeren afdak zitten en kijk naar de drukke werkzaamheden van 3 andere mannen die aan bromfietsen sleutelen. Ik merk al vlug dat het werk aan mijn fiets niet echt opschiet. De man haalt er constant nieuw gereedachap bij, ziet dan dat hij het zaakje niet meer in mekaar krijgt en gaat er wat treurig bij zitten.
Een andere man grijpt in. Hij neemt het werk over en lacht naar mij. “Coach Kabaal” zegt hij en ik begrijp het.
“Coach Kabaal” betekent, letterlijk, “gebroken hoofd” en zo worden zij genoemd die mentaal gestoord zijn. Er zijn weinig of geen voorzieningen voor mensen met mentale problemen in Cambodja. Toch wordt hun aantal op 35% van de bevolking geraamd. De gruwelen van 30 jaar burgeroorlog en genocide zijn daar zeker niet vreemd aan.
Zoals zo dikwijls, wanneer de staat in gebreke blijft, is de familie het valnet. Zij omringen de geesteszieke met zorg en liefde zodat die zich niet buitengesloten voelt.
Ik denk aan de man op de markt die naast zijn vrouw op een stoel zit en alleen maar lacht als je hem iets vraagt, aan de jongen die de hele dag voor de school staat en naar me wuift als ik voorbij rij.
Ach,ze doen geen kwaad en op deze manier voelen ze zich nog nuttig in de gemeenschap. Heb je helemaal geen familie dan sta je er natuurlijk een stuk slechter voor. Wie zal er voor je zorgen in je oude dag of als je ziek bent?
Van de totale uitgaven voor gezondheidszorg in het land wordt maar 27,3% betaald met geld van de staat, 72,7% betalen de inwoners zelf.
In de ziekenhuizen wordt geen eten verstrekt. Heb je geen familie om voor je te komen koken, dan ziet het er niet goed uit!
Bejaardenhuizen zijn hier onbekend. De Cambodjanen zijn echt geschokt als ik het concept probeer uit te leggen. Hebben die bejaarden dan geen familie ? Of heeft hun familie hen verstoten ? Pertinente vragen waar wij, in onze Westerse cultuur, niet meteen een antwoord op hebben!
Goed nieuws van het werkfront! Tijdens een bespreking met de directeur van het POE (Provincial Office of Education) vertelt hij mij dat ik weldra naar mijn nieuw kantoor zal verhuizen. Dat hoor ik al sinds ik hier ben aangekomen, dus ben ik niet echt onder de indruk maar deze keer blijkt het menens te zijn : ik mag al een kijkje gaan nemen.
We lopen er even naar toe en onderweg vertelt hij mij hoe goed hij onze projecten vindt en dat hij nu ook plaats heeft voorzien voor een bibliotheek en op het tereein een moestuin laat aanleggen, zodat ook zijn medewerkers het belang inzien van deze 2 voorzieningen die wij in de scholen introduceren.
Een hart onder de riem! En ik ben nog enthousiaster als ik enkele dagen later mijn lawaaierige en stoffige werkplek langs de drukke verkeersweg mag verlaten en plaats nemen in een ruim kantoor met Air Conditioning. De omgeving is landelijk met mooie heuvels en rijstvelden en wuivend riet. De adjunct-directeur geeft mij een gloednieuw, imposant, bureau met glazen werkblad en een echte stoel met leren zit. Ik voel me alsof ik promotie heb gemaakt, … nu kunnen we echt spijkers met koppen gaan slaan !
Veel groeten !
Wim
NB.Bij de foto's:
260 : mijn studenten vlijtig aan het
werk
220 : mijn verhuismobiel
222,337,229: het POE gebouw
231 -239: mijn nieuw kantoor
236 -237: de omgeving
241: een benzinewinkel in ruraal Cambodja
Deze geimproviseerde herstelplaatsen vind je overal. Je kan er je motorfiets laten herstellen (of wassen), er is meestal een winkeltje aan verbonden (wat rekken met blikjes, sigaretten en drankjes) en soms kan je er ook benzine kopen. Die zit in Cola of Fanta flessen en wordt zo in je tank gegoten.
Is dat wel veilig? (hoor ik u denken). Verwarren kinderen het dan niet met limonade ?
Haha, dit is Cambodja!
Ik vraag iemand of hij even naar mijn achterwiel kan kijken. Hij springt in de houding, salueert en zegt in zijn beste Engels dat dit in een uurtje gefixt is.
Als de regenbui losbarst ga ik onder het plaatijzeren afdak zitten en kijk naar de drukke werkzaamheden van 3 andere mannen die aan bromfietsen sleutelen. Ik merk al vlug dat het werk aan mijn fiets niet echt opschiet. De man haalt er constant nieuw gereedachap bij, ziet dan dat hij het zaakje niet meer in mekaar krijgt en gaat er wat treurig bij zitten.
Een andere man grijpt in. Hij neemt het werk over en lacht naar mij. “Coach Kabaal” zegt hij en ik begrijp het.
“Coach Kabaal” betekent, letterlijk, “gebroken hoofd” en zo worden zij genoemd die mentaal gestoord zijn. Er zijn weinig of geen voorzieningen voor mensen met mentale problemen in Cambodja. Toch wordt hun aantal op 35% van de bevolking geraamd. De gruwelen van 30 jaar burgeroorlog en genocide zijn daar zeker niet vreemd aan.
Zoals zo dikwijls, wanneer de staat in gebreke blijft, is de familie het valnet. Zij omringen de geesteszieke met zorg en liefde zodat die zich niet buitengesloten voelt.
Ik denk aan de man op de markt die naast zijn vrouw op een stoel zit en alleen maar lacht als je hem iets vraagt, aan de jongen die de hele dag voor de school staat en naar me wuift als ik voorbij rij.
Ach,ze doen geen kwaad en op deze manier voelen ze zich nog nuttig in de gemeenschap. Heb je helemaal geen familie dan sta je er natuurlijk een stuk slechter voor. Wie zal er voor je zorgen in je oude dag of als je ziek bent?
Van de totale uitgaven voor gezondheidszorg in het land wordt maar 27,3% betaald met geld van de staat, 72,7% betalen de inwoners zelf.
In de ziekenhuizen wordt geen eten verstrekt. Heb je geen familie om voor je te komen koken, dan ziet het er niet goed uit!
Bejaardenhuizen zijn hier onbekend. De Cambodjanen zijn echt geschokt als ik het concept probeer uit te leggen. Hebben die bejaarden dan geen familie ? Of heeft hun familie hen verstoten ? Pertinente vragen waar wij, in onze Westerse cultuur, niet meteen een antwoord op hebben!
Goed nieuws van het werkfront! Tijdens een bespreking met de directeur van het POE (Provincial Office of Education) vertelt hij mij dat ik weldra naar mijn nieuw kantoor zal verhuizen. Dat hoor ik al sinds ik hier ben aangekomen, dus ben ik niet echt onder de indruk maar deze keer blijkt het menens te zijn : ik mag al een kijkje gaan nemen.
We lopen er even naar toe en onderweg vertelt hij mij hoe goed hij onze projecten vindt en dat hij nu ook plaats heeft voorzien voor een bibliotheek en op het tereein een moestuin laat aanleggen, zodat ook zijn medewerkers het belang inzien van deze 2 voorzieningen die wij in de scholen introduceren.
Een hart onder de riem! En ik ben nog enthousiaster als ik enkele dagen later mijn lawaaierige en stoffige werkplek langs de drukke verkeersweg mag verlaten en plaats nemen in een ruim kantoor met Air Conditioning. De omgeving is landelijk met mooie heuvels en rijstvelden en wuivend riet. De adjunct-directeur geeft mij een gloednieuw, imposant, bureau met glazen werkblad en een echte stoel met leren zit. Ik voel me alsof ik promotie heb gemaakt, … nu kunnen we echt spijkers met koppen gaan slaan !
Veel groeten !
Wim
NB.Bij de foto's:
260 : mijn studenten vlijtig aan het
werk
220 : mijn verhuismobiel
222,337,229: het POE gebouw
231 -239: mijn nieuw kantoor
236 -237: de omgeving
241: een benzinewinkel in ruraal Cambodja
-
05 September 2011 - 14:39
Victoria:
wow! i didn't realize that the "new building" would be so gigantic--it looks like a house of parlaiment or a university ! no wonder it took so long to finish ;-D
looking good & very professional ( & happy) behind your shiny new desk !
<3 victoria
-
05 September 2011 - 14:40
Helene En Co:
Leuk verslag alweer ! En wat een mooi bureau ! Straks zet je je bed nog op kantoor om ook 's nachts van de airco te kunnen genieten. -
05 September 2011 - 16:41
Tobi:
Wow! Fancy stuff! Ik ben is benieuwd of je bureau er in november nog zo proper bijligt! -
07 September 2011 - 09:05
Leonie:
Ha Wim!
Leuk verhaal weer! Ontzettend leuk om je te kunnen blijven volgen. En ' a metal desk': het kan niet anders dat je heeeeeel belangrijk bent en goed werk verricht (-;
Geniet!
Leonie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
