WANNEER IS DE WORKSHOP ? … GISTEREN !

Het blijft me verbazen hoe anders de mensen hier omgaan met agenda’s en termijnen.
Bij de voorbereiding van de eerste workshop die ik hier organiseerde vroeg ik mijn assistent wanneer de deelnemers (schooldirecteurs) worden uitgenodigd en dacht hierbij aan 4 tot 5 weken voor de activiteit. Hij vertelde me dat een week vooraf ruimschoots voldoende was en inderdaad, iedereen was er !
Bij de planningsvergadering van een 2-daagse workshop die ik einde van de maand had voorzien, vertelt de trainer me doodleuk dat hij nog maar 2 dagen vrij heeft de volgende 6 weken, donderdag en vrijdag deze week ( we zijn dinsdag en morgen is het een feestdag!)
Kunnen we de directeurs van de doelgroep nog bereiken en met goed fatsoen uitnodigen?
« Geen probleem ! » zegt mijn assistent en hij begint al meteen te bellen. Een locatie is ook snel gevonden : het naburige PTTC (Provincial Teacher Training College) verleent ons onderdak. De syllabus zal klaar zijn ‘s morgens de eerste dag (we starten om 7u30) en ik ga nog snel even langs het restaurant om de lunch te reserveren.
De dag zelf zijn alle 22 directeurs en adjunct-directeurs present. Sommigen hebben bijna 40 km met de motor gereden, niemand is te laat.
Ik geef een korte introductie en de workshop start vlot. De trainer is duidelijk op dreef, er is voldoende interactie, er worden goede vragen gesteld. Het onderwerp : de nieuwe checklist om na te gaan of de school wel voldoende “ Child Friendly” (kind vriendelijk) is.
Zo’n 10 jaar geleden hebben UNICEF, KAPE, en andere belangrijke spelers in ontwikkelingshulp, hier het concept van Child Friendly Schools geintroduceerd. Om de kwaliteit van het onderwijs te verhogen, zoveel mogelijk kinderen ertoe aan te zetten naar school te gaan en het uitvalspercentage te reduceren wordt elke school doorgelicht, naar het voorbeeld van het kwaliteitsonderzoek dat we in het westen gewoon zijn geraakt. De checklist is ook een goed instrument voor zelf-evaluatie.
De verschillende referentie groepen zijn bij dit onderzoek betrokken: provinciale - en districtsoverheden, directeurs en medewerkers, lesgevers, leerlingen, ouders en gemeenschap.
Het accent ligt op het kindvriendelijk karakter van de school. Krijgen de kinderen voldoende stimuli om door te blijven leren? Wordt er voldoende rekening gehouden met hun vragen en verwachtingen? Zijn de leslokalen en andere voorzieningen voldoende aantrekkelijk gemaakt? Dit alles ondanks een schrijnend gebrek aan middelen.
De nieuwe checklist, waar het in de workshop over gaat, neemt alles onder de loupe: volgen de leerkrachten het lessenplan? worden de afwezigheden van de leerlingen goed opgevolgd? worden leerlingen met leerproblemen geholpen? …
Maar ook: zijn de klaslokalen versierd met werk van de leerlingen? Hangt het portret van de koning op de juiste plaats ?
Naar gelang welke score men behaalt kunnen dan maatregelen ter verbetering worden genomen.
Om alles nog meer praktijkgericht te maken wordt de tweede dag een school bezocht en geevalueerd. De workshop is een success, de evaluatieformulieren zijn erg lovend en met een ranking van 1 tot 5 (5 = beste score) halen we 17 keer 5 en 5 keer 4.
De lunch is ook meegevallen en wordt duielijk geapprecieerd : 5 verschillende gerechten
(voor $ 1,50 per persoon!)
De volgende maanden zijn er nog veel activiteiten gepland, ik heb het les geven wat moeten afbouwen. Met spijt in het hart want ik beleef er echt plezier aan, word ook nog regelmatig op straat aangesproken met “teacher!” Ik heb nog 3 groepen, een goede mix van leeftijden en niveaus.
Met mijn sterkste groep studenten heb ik nu al interessante discussies over nuances in het gebruik van sommige woorden, met de niet zo sterke groep moet ik hen constant aanmoedigen uit hun schelp te komen en iets te zeggen want, zoals veel Aziaten zijn ze bang fouten te maken en gezichtsverlies te lijden. Ik ben dan ook erg tolerant maar kan niet alles door de vingers zien. Veel voorkomende fouten in uitspraak zijn “hou…” i.p.v. “house”, “wi..” i.p.v. “wife”, “ri…” i.p.v. “rice”, etc…
De “s” uitgang voor werkwoorden in de derde persoon enkelvoud wordt bijna altijd vergeten (het Khmer kent immers geen vervoegingen of verbuigingen). Ik heb daar nu iets op gevonden, heb een kaart met een grote rode “S” gemaakt die ik dan boven haal.
Er wordt veel gelachen en ik probeer het ook luchtig te houden.
Ik kan me meestal goed vinden in hun gevoel voor humor en na 2 keer buiten de grenzen te zijn geweest, 1 maal in Thailand : Bangkok en het eiland Ko Samet, een andere keer in Zuid India, is het telkens weer een blij weerzien, zoals thuis komen!
Veel groeten!
Wim