EEN FAIRE BALANS …

Maart was een bijzonder drukke maand! Ik had me geengageerd om het Congres voor de Onderwijs sector te helpen organiseren en moest daarvoor verschillende keren naar Phnom Penh.

Terzelfdertijd bleek er ook plots geld beschikbaar voor een project. Na overleg met de partners besloot ik daarmee een training te organiseren van de DTMT teams in de 9 districten van de provincie. Deze teams worden samengesteld uit stafleden van de provinciale en districtsoverheden en bezoeken de scholen om na te gaan of deze voldoen aan de normen vastgelegd door UNICEF.

Er kwam heel wat logistieke ondersteuning bij kijken, vergaderingen met de trainers en districtverantwoordelijken, het schrijven van een projectaanvraag.

Alle uitgaven moeten zorgvuldig gebudgetteerd worden en bij de eindafrekening moet je
elke uitgegeven dollar kunnen verantwoorden met een ontvangstbewijs of rekening. Uitgaven zijn o.m. de bedragen voor de km vergoeding van de deelnemers, hun lunch,
water en versnaperingen, (“snakes” zegt men hier!) het honorarium van de trainers, didactisch materiaal,…

Ik doe beroep op 19 trainers voor een totaal van 212 deelnemers en laat door iedereen evalauatieformulieren invullen die dan weer moeten verwerkt worden in een rapport en dit alles met stricte deadlines: het hele project en de evaluatie + rapportering aan de Program Office moet tegen 8 april volledig afgewerkt zijn!

Het congres is succesvol en de deelnemers zijn heel tevreden. Mijn deel in de organisatie was het samenbrengen van andere NGO’s, zoals Peace Corps, Save the children, VVOB, JICA, CARE… om hun projecten voor te stellen en samen met hen naar raakpunten te zoeken zodat wij in de toekomst meer kunnen samenwerken.

In dat verband is het trouwens een gezonde evolutie dat de overheid meer en meer een gecoordineerde inspanning nastreeft, een global actieplan waarin de projecten van elke afzonderlijke NGO, actief in dit gebied, geintegreerd zijn , dit om overlapping en versnippering te vermijden.

Ondertussen is de eerste week van april begonnen en ik besef dat ik hier weldra een jaar aan het werk ben. Een goed moment om de balans op te maken. Er zijn natuurlijk de nodige “ups” en “downs” geweest maar mijn enthousiasme is intact gebleven. Dit land en zijn volk hebben nog een lange weg af te leggen voor een , naar Westerse normen, aanvaardbare levensstandaard bereikt is, maar het potentieel is enorm!

Het onderwijs krijgt heel veel steun en het opleidingsniveau stijgt gestadig wat zeker, op termijn, vruchten afwerpt. Het valt me op dat zowel de mensen met wie ik samenwerk als mijn studenten Engels heel veel van hun land houden en echt willen mee bouwen aan een betere toekomst voor iedereen. Men heeft een goed relativeringsvermogen en een goed gevoel voor humor, waarmee ik me meer en meer kan identificeren.

Zijn er dan geen minder goede kanten aan dit samenlevingsmodel, zeg maar : wantoestanden ? Ja, natuurlijk!

Corruptie is alom tegenwoordig en wordt in alle rapportering vermeld als het meest dringend aan te pakken probleem. Voor Westerlingen is het ook moeilijk te aanvaarden dat een groot deel van de ontwikkelingshulp en de inspanningen die de overheid doet op die manier zijn doel niet bereikt.

Net zoals in het Westen, zijn veelal schadelijke milieueffecten verbonden met corruptie.
Van onrechtmatig verkregen landeigendom tot ontbossing op grote schaal is maar een kleine stap. De “kleine man” is altijd de dupe, maar het milieu lijdt ook grote schade.

Zoals in de meeste Aziatische landen, meegesleept in de ontwikkelingssamenwerking, wordt aan de eigen ‘habitat” maar weinig aandacht besteed. Het gebrek aan zorg voor het milieu is dan ook wat hier het meeste opvalt.

Langs de straten en de wegen, zowel in de steden als op het platteland, overall liggen hopen zwerfvuil. Alles wat je koopt wordt hier in plastiek zakjes verpakt en blijkbaar ziet niemand er graten in om die zakjes overal achter te laten. Ze liggen dan ook in grote getale langs de weg, rond de markten,in parken en rivieren, bij toeristische bezienswaardigheden, … samen met allerlei ander vuilnis, bouwafval, enz….Toch zijn er ophaaldiensten en en heb ik in de steden zelfs straatkeerders gezien.

Het afval wordt gewoon in de gracht naast het huis gedumpt, zo nu en dan gooit men het op een hoop en steekt men het in brand, echt niet fijn als je daar voorbij moet en de gassen inademt!

Ik laat me vertellen dat mensen de 1 $, die het ophalen per maand kost, niet kunnen betalen en zou het fenomeen dus met de armoede kunnen te maken hebben. Het lijkt me eerder een mentaliteitsprobleem!

Cambodja heeft, met zijn prachtige tempels, heel wat te bieden voor toeristen en ook de mensen die kicken op de ellende in de derde wereld landen komen hier aan hun trekken, maar het letterlijk ”waden door vuilnis’ lijkt me niet zo aantrekkelijk!


Zoals veel andere problemen die je hier observeert : je kan er niet omheen, maar je hebt er ook niet meteen een oplossing voor en of een toenemende welvaart hier verandering in brengt?
“… dat zien we morgen dan wel weer!”


Veel groeten,

Wim


NB. Bij de foto's

311-316: grotten bij Sereisophon
108-111: muurschilderingen in het laatste bolwerk van de Rode Khmer: Anlong Veng

70-71: grotten en tempel bij Battambang

70-74: zwerfvuil