Een bruiloft !

Channa, de dochter van onze huisbaas, trouwt met Vimol en een groot deel van de traditionele huwelijksplechtigheid vindt plaats in ons huis.

In Cambodja duren de festiviteiten rond een huwelijk 3 à 4 dagen. In de vroege morgen (4 – 5 uur) hoor je dan via grote luidsprekers op palen het oorverdovend geluid van rituele gezangen en monologen. Niet echt een leuk ontwaken en meestal gaat de heisa de hele dag door tot een flink stuk in de nacht!

Tot nu toe ben ik op huwelijksfeesten hier alleen voor de maaltijd uitgenodigd. Er wordt dan altijd stevig gedronken. De traditie wil dat je met iedereen aan tafel klinkt, telkens iemand het glas aan de lippen zet en heel vaak wordt het glas dan in één teug leeg gedronken. Lege flesjes en blikjes gooi je daarbij onder tafel. Na het eten zullen, meestal kinderen, die komen ophalen wat hen wat geld oplevert, een goede vorm van recyclage.
Geen huwelijkslijsten bij deze gelegenheden: iedereen krijgt een envelope en de bedoeling is dat je daar $10 in steekt en bij het verlaten van het feest achterlaat.

Nu staan de luidsprekers voor het huis, hoe gaan we het hels kabaal overleven? Sommigen kiezen resoluut voor een hotel, anderen, zoals ik, vertrouwen op oordopjes.
Al met al valt het nog mee. Is het nu omdat we de familie zo goed kennen, Channa en Vimol volgen ook Engelse les bij mij, er komt een hoge graad van tolerantie over ons en zijn we eerst nogal principieel in het afbakenen van het deel dat voor iedereen toegankelijk is, later maken we ons niet meer druk als de gasten bezit nemen van het huis.

Integendeel: de opbouw van het feest is leuk om naar te kijken. Leuk is ook hoe zich al gauw een lange rij meisjes en vrouwen vormt waartussen buren en vrienden, ook sommige van mijn studenten, die zich op de eerste verdieping door een “make up – artist” laten onder handen nemen. De kleren die ze dragen zijn adembenemend ( letterlijk én figuurlijk). Bruidsmeisjes en –jonkers dragen dezelfde kleuren als respectievelijk bruid en bruidegom. We zullen hen de volgende dagen heel veel verschillende outfits zien dragen.

De eerste dag dragen we ‘s morgens het fruit en andere versnaperingen in een rituele processie naar het huis. (hoe langer de rij genodigden, , hoe meer status.)

De plechtigheid duurt erg lang en wordt opgeluisterd met gezang, gelegenheidsteksten en traditionele muziek, een ceremoniemeester leidt alles in goede banen.
Er wordt lunch geserveerd voor de genodigden, maar mijn huisgenoten , die zich ook in traditionele klederdracht hebben gestoken, en ik gaan naar de stad voor een “photo shoot”

‘s Avonds is er weer een plechtigheid waar bruid en bruidegom, dit keer in stralend wit , een belangrijke rol in spelen en daarna is er een party ( met, hoe kan het anders, weer oorverdovende muziek) Ik word van tafel naar tafel geloodst (als “barang” ben je ook een status symbol voor de gastheer) en als dan ook de goeverneur nog opdaagt is het feest compleet. Ik ken de man ondertussen wel, hij spreekt redelijk goed Engels.
De volgende dag beginnen de rituele plechtigheden om 5 uur ‘s morgens. Ik bewonder het jonge paar voor hun uithoudingsvermogen.

Er wacht hen nog een banket , dat om 11 uur begint en niet voor 4 uur ‘s middags gedaan is en waar ze ook alle genodigden ( ± 800) in verschillende outfits (ik tel er 5) zullen begroeten. Familieleden springen bij om iedereen naar de tafels te brengen. Heerlijk om te zien hoe daarbij iedereen bij de arm wordt genomen, een schouderklopje krijgt of een arm rond het midden (uitzonderlijk ook een kneepje in de bips), dan voel je pas echt dat je aanwezigheid op prijs wordt gesteld!

Op het podium herken ik het bandje dat aan de overkant van onze straat repeteert en ons al zoveel fijne momenten heeft bezorgd.

Een heerlijk feest, op het einde van een zalig weekend, waarbij alles schitterend verlopen is, dat is pas een bruiloft!


Veel groeten,

Wim