DE KOREAANSE PIANO’S

Dat goede intenties op zich niet voldoende zijn bewijzen de vele miskleunen in ontwikkelingshulp, de voorbeelden zijn legio!

Hier in Cambodja denk ik dan meteen aan piano’s: elektrische, digitale piano’s geschonken door een groot Zuid Koreaans bouwbedrijf.

Een 4-tal jaren geleden werd de firma betrokken bij een aantal grote constructieprojecten, o.m. in de bouw van zo’n 300 lagere scholen.

“Zeg het met muziek!” moeten ze gedacht hebben want ze schonken zo maar eventjes 3000 elektrische piano’s aan het Ministerie van Onderwijs om in de scholen te gebruiken.

Ontwikkelingswerkers op het terrein keken vreemd op. Heel veel scholen hebben geen elektriciteit en weinig of geen scholen hebben een muziekleraar of iemand die weet hoe met die dingen om te gaan.

De Koreaanse piano’s zijn dan ook dikwijls het voorwerp van milde spot en met een knipoog wordt naar de kartonnen dozen verwezen die je in heel veel scholen aantreft en waarin die piano’s netjes verpakt zitten, nooit gebruikt!

Kort na mijn aankomst hier werd mij uitvoerig melding gemaakt van de piano’s en al snel kreeg ik de gewoonte om, op bezoek bij een school waar ik nog niet was geweest, die dingen op te sporen. Dat was niet zo moeilijk, meestal staan de kartonnen dozen in het bureau van de directeur, onder een flinke laag stof.

De vraag of ze gebruikt worden is een goede gespreksopener. De directeur kan, al lachend, uitleggen dat zijn school geen elektriciteit heeft, of geen muziekleraar, en het ijs is meteen gebroken.

In de trainingscentra voor aankomende leerkrachten vind je ze in een hogere concentratie, en hier is de logica dat een lera(a)r(es) die zo’n piano tijdens zijn/haar opleiding heeft leren bespelen, die kennis wel zal meenemen naar de school waar ze te werk worden gesteld en als daar dan ook zo’n piano staat , en er elektriciteit is, komt alles nog goed!

Helaas, en ik weet dat mijn verhaal eentonig wordt, hebben ze in de trainingscentra ook geen leerkrachten om de piano’s te leren bespelen en de indrukwekkende stapels kartonnen dozen blijven onaangeroerd.

Ik denk dat elke vrijwilliger, die met een dergelijk fenomeen in aanraking komt, oprecht zijn best zal doen om toch nog een nuttige bestemming voor de digitale piano’s te vinden.
Maar als je muzikale kennis kan worden samengevat op een “ Post- it “ blaadje, zoals bij mij het geval is, vertrek je wel met een handicap.


In het regenseizoen, wanneer er geregeld overstromingen zijn en scholen makkelijk onder water komen te staan, zijn de piano’s een extra zorg. Waar moet je ermee naartoe?

Voor mij is de keuze snel gemaakt: eerst de boeken in de bibliotheek redden, zeg ik, daarna zien we wel en misschien drijven de kartonnen dozen vanzelf naar betere oorden, of terug naar Korea, haha!

Later krijg ik wroeging en begin ook met die dingen te sleuren. ‘s Nachts word ik wakker van een grote pianodoos die me dreigt te verpletteren.

Rond diezelfde tijd maak ik ook een bezinningsperiode door. Zijn mijn inspanningen wel effectief? Heb ik, met mijn workshops en trainingsprogramma’s, echt het verschil gemaakt? Is de kennis die ik probeer over te brengen, zonder de bijkomende middelen , geen lege doos?

Misschien moet ik het ook helemaal niet zo ver gaan zoeken en is de aanwezigheid van de Westerling, duidelijk begaan met de toekomst van het land, op zich al een vorm van ontwikkelingshulp. Zoals de directeur van de POE (Provincial Office of Education), waarvoor ik werk, me zei, in een reactie op de inhoud van onze trainingsprogramma’s :
“ Ze hebben die dingen al wel eens gehoord, maar als jij het ze vertelt geloven ze er echt in!”

Misschien heeft het toch allemaal wel zin en elke verandering, hoe klein ook , is er één!
Vooral dan veranderingen in mentaliteit, als je ouders kunt duidelijk maken dan onderwijs het beste wapen tegen armoede is en de schooldirecteuren overtuigen dat een kindvriendelijke school de beste remedie is tegen leerlingenuitval zijn we al een heel eind verder.

Geld alleen lost dit niet op en als het beter gaat met de economie duurt het ook nog wel even voor de bredere lagen van de bevolking daar de vruchten van plukken.

In het PTTC (Provinciaal Trainingscenter voor jonge, toekomstige leerkrachten) ontmoet ik Komiko. Zij is door het Japanse Ontwikkelingsagentschap JICA naar hier gestuurd en als ik vraag wat ze precies doet vertelt ze me dat ze, o.m., muziekles geeft aan de kandidaat leerkrachten. “Electric piano?” vraag ik lachend. “Yes, exactly!” zegt ze.

Er is dus hoop!

Wim

NB. Volgende maand verlaat ik Cambodja en begin ik aan een nieuwe opdracht in Nepal (2 jaar).

Bij de foto's:
37 - 44 : studiebezoek aan een modelschool
5 - 7 Workshop
16 - 32 Wedding