WAAR IK WOON EN WERK… EN HOE ER TE GERAKEN!
Blijf op de hoogte en volg wim
13 Augustus 2012 | Nepal, Kathmandu
Van het appartement in Sanepa tot het kantoor van Aasaman, de lokale NGO waarmee ik nu samenwerk, in het noordoosten van de stad is het ongeveer 5 km en , zoals overal in Kathmandu kan ik tussen verschillende transportmiddelen kiezen.
- de mountainbike die VSO me ter beschikking stelt, waarmee ik het
ongelooflijk chaotisch verkeer trotseer, beschermd met een helm en
een gezichtsmasker (tegen de smog). Door de vele opstoppingen ,
soms staat het verkeer een kwartier stil, doe ik er een uur over.
- de taxi, meestal een kleine Suzuki, waarvoor ik me moet dubbel
vouwen om erin te stappen. het duurste vervoermiddel , maar wel het
snelste, al ga je best niet vooraan zitten , tenzij je de hele tijd je ogen
sluit, want de chauffeur neemt ongelooflijke risico’s en een bocht van
180°, tegen het verkeer in ,is standaard.
- de tempos, safa tempos of tuc tucs, zijn minibusjes, driewielers die op
gas of elektriciteit rijden. Ze zien eruit zoals de “dievenkarretjes”
die je begin vorige eeuw in België nog zag rondrijden en waarin
gevangenen werden vervoerd. Een ritje kost heel weinig, maximaal Rs
20 (zo’n 20 eurocent) maar ze zijn bijna altijd overvol, soms hang je
achteraan op de treeplank en binnenin is het ook niet echt
comfortabel, op harde banken en met een laag dak waar ik,
bij elke bult in het wegdek, mijn hoofd tegen stoot.
- de riksja, goed voor korte afstanden , doet me toch wat teveel aan
koloniale toestanden denken al zit de bestuurder nu wel op de fiets.
- de bus : al wat volwassener exemplaren op 4 wielen die je naar de
buitenwijken, dorpen of steden in de omgeving kunt nemen. Alleen is
het comfort weer minimaal en op het eerste zicht zijn de vehikels
minstens 50 jaar oud.
Aasaman is de eerste NGO waarmee ik samen aan projecten ga werken. Hun missie is voornamelijk de kwaliteit van het onderwijs te verbet eren en kinderarbeid uit te roeien.
Aasaman’s slogan is “kaam chodan, school pathan”: laat de kinderen het werk verlaten en stuur ze naar school!
Van de ongeveer 7 miljoen kinderen in Nepal , tussen 5 en 14 jaar oud, hebben 3 miljoen vast werk maar voor de overgrote meerderheid onbetaald, en 1,7 miljoen zijn “economisch actief”. Daarvan werken minstens 1 miljoen kinderen in mensonterende omstandigheden : als “slaven” in tapijtweverijen, steenbakkerijen, plantages, bouw, als dienstknecht , -meisje of in de prostitutie.
Ze worden soms verplicht tot 18 uur per dag te werken.
Je eerste reactie is de ouders de schuld te geven. Moeten zij dan niet voor hun kinderen zorgen?
Hen een goede toekomst verzekeren door ze zo lang mogelijk in school te houden?
Maar je hebt natuurlijk ook begrip voor de omstandigheden waarin die families leven, omstandigheden die blijkbaar geen plaats laten voor lange termijn denken. Begrijpelijk dat de ouders voorrang geven aan het nu overleven i.p.v. aan de toekomst te bouwen.
Even zo liggen cultureel – historische factoren mee aan de basis van deze redenering. Voornamelijk het kaste systeem, dat mensen in een inferieure rol en status dwingt, speelt een belangrijke rol in deze denkwijze.
Studeren is immers voor de elite, de overheersende kaste, wat baten de studies als je toch alleen maar landarbeider kan worden?
Tegen deze fatalistische denkbeelden vecht Aasaman, en met succes!
In de districten waar ze actief zijn hebben ze het percentage niet-school gaande kinderen (5 -14 jaar) van 49 % tot !9 % teruggebracht en dat op 3 jaar tijd!
In die, vooral landelijke gebieden, is de bevolking beginnen inzien dat het ongeschoold (en meestal ook ongeletterd) zijn, generatie op generatie, de armoede mee in stand hield.
Natuurlijk is een synergie vinden tussen projecten die schoolbezoek doen toenemen en projecten die mensen helpen in hun levensonderhoud te voorzien nog beter en dat is nu precies wat mijn opdracht bij Aasaman zal zijn!
En als we dan hun projecten overlopen vind ik ook een opleiding tot zelfstandige voor jonge schoolverlaters!
Sterker nog, er wordt aan gedacht om opleidingscentra voor die mannen op te richten!Je kan je verleden nooit helemaal achter je laten, het leven is een eeuwig herbeginnen!
Tot weldra,
Wim
Bij de foto's:
929 - 877 woon - werkverkeer
888 - 923 waar ik werk en woon, gelukkig is er een zwembad vlakbij, we noemen het de countryclub!
910 - 906 Kalmochan Tempel
- de mountainbike die VSO me ter beschikking stelt, waarmee ik het
ongelooflijk chaotisch verkeer trotseer, beschermd met een helm en
een gezichtsmasker (tegen de smog). Door de vele opstoppingen ,
soms staat het verkeer een kwartier stil, doe ik er een uur over.
- de taxi, meestal een kleine Suzuki, waarvoor ik me moet dubbel
vouwen om erin te stappen. het duurste vervoermiddel , maar wel het
snelste, al ga je best niet vooraan zitten , tenzij je de hele tijd je ogen
sluit, want de chauffeur neemt ongelooflijke risico’s en een bocht van
180°, tegen het verkeer in ,is standaard.
- de tempos, safa tempos of tuc tucs, zijn minibusjes, driewielers die op
gas of elektriciteit rijden. Ze zien eruit zoals de “dievenkarretjes”
die je begin vorige eeuw in België nog zag rondrijden en waarin
gevangenen werden vervoerd. Een ritje kost heel weinig, maximaal Rs
20 (zo’n 20 eurocent) maar ze zijn bijna altijd overvol, soms hang je
achteraan op de treeplank en binnenin is het ook niet echt
comfortabel, op harde banken en met een laag dak waar ik,
bij elke bult in het wegdek, mijn hoofd tegen stoot.
- de riksja, goed voor korte afstanden , doet me toch wat teveel aan
koloniale toestanden denken al zit de bestuurder nu wel op de fiets.
- de bus : al wat volwassener exemplaren op 4 wielen die je naar de
buitenwijken, dorpen of steden in de omgeving kunt nemen. Alleen is
het comfort weer minimaal en op het eerste zicht zijn de vehikels
minstens 50 jaar oud.
Aasaman is de eerste NGO waarmee ik samen aan projecten ga werken. Hun missie is voornamelijk de kwaliteit van het onderwijs te verbet eren en kinderarbeid uit te roeien.
Aasaman’s slogan is “kaam chodan, school pathan”: laat de kinderen het werk verlaten en stuur ze naar school!
Van de ongeveer 7 miljoen kinderen in Nepal , tussen 5 en 14 jaar oud, hebben 3 miljoen vast werk maar voor de overgrote meerderheid onbetaald, en 1,7 miljoen zijn “economisch actief”. Daarvan werken minstens 1 miljoen kinderen in mensonterende omstandigheden : als “slaven” in tapijtweverijen, steenbakkerijen, plantages, bouw, als dienstknecht , -meisje of in de prostitutie.
Ze worden soms verplicht tot 18 uur per dag te werken.
Je eerste reactie is de ouders de schuld te geven. Moeten zij dan niet voor hun kinderen zorgen?
Hen een goede toekomst verzekeren door ze zo lang mogelijk in school te houden?
Maar je hebt natuurlijk ook begrip voor de omstandigheden waarin die families leven, omstandigheden die blijkbaar geen plaats laten voor lange termijn denken. Begrijpelijk dat de ouders voorrang geven aan het nu overleven i.p.v. aan de toekomst te bouwen.
Even zo liggen cultureel – historische factoren mee aan de basis van deze redenering. Voornamelijk het kaste systeem, dat mensen in een inferieure rol en status dwingt, speelt een belangrijke rol in deze denkwijze.
Studeren is immers voor de elite, de overheersende kaste, wat baten de studies als je toch alleen maar landarbeider kan worden?
Tegen deze fatalistische denkbeelden vecht Aasaman, en met succes!
In de districten waar ze actief zijn hebben ze het percentage niet-school gaande kinderen (5 -14 jaar) van 49 % tot !9 % teruggebracht en dat op 3 jaar tijd!
In die, vooral landelijke gebieden, is de bevolking beginnen inzien dat het ongeschoold (en meestal ook ongeletterd) zijn, generatie op generatie, de armoede mee in stand hield.
Natuurlijk is een synergie vinden tussen projecten die schoolbezoek doen toenemen en projecten die mensen helpen in hun levensonderhoud te voorzien nog beter en dat is nu precies wat mijn opdracht bij Aasaman zal zijn!
En als we dan hun projecten overlopen vind ik ook een opleiding tot zelfstandige voor jonge schoolverlaters!
Sterker nog, er wordt aan gedacht om opleidingscentra voor die mannen op te richten!Je kan je verleden nooit helemaal achter je laten, het leven is een eeuwig herbeginnen!
Tot weldra,
Wim
Bij de foto's:
929 - 877 woon - werkverkeer
888 - 923 waar ik werk en woon, gelukkig is er een zwembad vlakbij, we noemen het de countryclub!
910 - 906 Kalmochan Tempel
-
13 Augustus 2012 - 23:12
Tobi:
Chique zwembad! Tof dat je terug 's morgens je baantjes kunt trekken. En binnenkort is het dus 'Syntra goes Asia'! Benieuwd naar volgende updates..
Groetjes van Tobi en Sarah -
14 Augustus 2012 - 03:07
Victoria:
sprekende beelden, ja ! nu vraag ik me wel af welk vervoersmogelijkheid je verkiest ... of ga je dan toch gewoon liever die 5 km tevoet ? (MET helm en masker op, of course :-D )
wat een snel en indrukwekkend resultaat voor aasaman in maar 3 jaar tijd ! ook benieuwd te horen wat soort beroepen hun opleidings aanbod voor zelfstandigen bevatten ? tja, je geschiendennis herhaalt zich idd--volgens de wetten van de synchroniciteit , in die streken bijna tastbaar, is het blijkbaar geen toeval dat je net daar kom werken !
x-v. -
14 Augustus 2012 - 16:43
Helene & Co:
De country club ! Wat een luxe ! leuk verslag en leuke foto's !
Kijk al uit naar het volgende verslag!
Grtjs
H -
15 Augustus 2012 - 13:17
Sabine:
boeiend verslag, Wim,
lijkt me geen gemakkelijke taak die projecten daar op te zetten,
het zou mooi zijn mochten de vrouwen daar ook van kunnen mee profiteren
want het vrouwelijk geslacht heeft nog altijd niet veel inbreng in die landen,
ben benieuwd hoe het verder gaat,
sterkte en inspiratie,
sabine -
20 Augustus 2012 - 09:52
Dominique Luypaers:
Fijn om je ervaringen te lezen! Keep up the good work x!!! -
08 September 2012 - 16:01
Marianne:
Hoi Wim, ken je me nog? Ik ben degene van het VSO kantoor die je ooit in Cambodja op het onderwijs programma heeft geplaatst? Ik zie dat je nu in een onderwijs programma in Nepal werkt? Ben benieuwd hoe het je bevalt. Ik woon zelf inmiddels in de Filippijnen. Er zijn net 6 nederlandse studenten aangekomen die via een mondiaal burgerschap programma (via VSO Nederland) hier 3 maanden stage lopen. Zo kwam ik ook op het waar ben jij.nu terecht. Het ga je goed! Veel groeten, Marianne van den Heuvel -
18 September 2012 - 11:01
Wim Lancsweert:
Hallo Marianne,
Fijn nog eens iets van je te horen! De 2 jaar in Cambodja waren een onvergetelijke ervaring en ja,nu ben ik in Nepal: een heel leuke en boeiende "placement"! De Country Director komt ook, toevallig , uit de Filippijnen, zij en de andere leden van de VSO Staff zijn heel bekwame mensen die voor prima ondersteunng zorgen.
Veel succes!
Vriendelijke groeten,
Wim
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
