Zondag in Kathmandu...

Het is zondag in Kathmandu en precies 1 maand geleden stapte ik hier uit het vliegtuig na een lange, vermoeiende reis die me via Doka, in de Arabische staat Qatar, naar Nepal had gebracht.
Door technische problemen komt mijn vlucht 8 uur later aan dan gepland en ik ben dan ook blij en opgelucht dat VSO, de organisatie die me naar hier bracht en 2 jaar geleden mijn opdracht in Cambodja had geregeld, nu ook enkele stafleden heeft gestuurd om me te verwelkomen.
Ik krijg een “topi” ( het traditioneel Nepalees hoofddeksel) en een bloemensnoer rond de hals voor we in een jeep richting hotel gaan. Het verkeer rijdt hier links en is, zo mogelijk, nog chaotischer dan in Cambodja. Iedereen toetert naar iedereen en met zijn allen slagen we er telkens in mekaar rakelings te kruisen en terzelfdertijd de koeien te vermijden, die, net zoals in India, heilig en dus onaantastbaar, rustig in het midden van de straat kuieren.
De volgende dagen blijf ik me verbazen over de grote verkeersdrukte : taxi’s, motoren, scooters, fietsers, riksja’s, ossenwagens,.. het krioelt door mekaar in smalle straatjes met een bijna onberijdbaar wegdek, vol kuilen en oneffenheden.
De overheid is net begonnen met een programma om de straten te verbreden. Er wordt gemeten vanuit de aslijn en elk huis dat binnen de zone ligt wordt geheel, of gedeeltelijk, gesloopt met bulldozers. Je mag het ook zelf doen en er wordt dan ook overal vlijtig gekapt en afgebroken zodat grote hopen steen en puin op het voetpad liggen en het lijkt alsof er een bombardement heeft plaats gehad. Enkele bewoners willen tegen de “gedwongen” afbraak protesteren en organiseren optochten maar er wordt hier blijkbaar drastisch opgetreden tegen demonstranten: ze krijgen een politiecordon met gewapende agenten die lange stokken hanteren en aan beide kanten van de weg hebben soldaten post gevat. De winkeliers sluiten hun deuren en laten de luiken naar beneden, het krijgt allemaal een grimmig sfeertje en ik voel me spontaan de kant van de bewoners kiezen tot een Nepalees me uitlegt dat die huizen eigenlijk voorbij de toegelaten zone zijn opgetrokken met een bouwvergunning die op ‘onduidelijke wijze” is verkregen, zoals heel veel in dit land.
Kathmandu is een stad van meer dan een miljoen inwoners, omgeven door majestueuze bergen en met een oneindig aantal tempels en heilige plaatsen die verschillende eeuwen terug gaan. Er lopen wat rivieren doorheen, die duidelijk als riolering worden gebruikt, en nu, midden in het regenseizoen, liggen de straten vol modder, je moet dus goed uitkijken om niet in het slijk weg te glijden , en (of) in het verkeer ten onder te gaan.
De bezienswaardigheden zijn niet of nauwelijks onderhouden, overal ligt afval, de uitlaatgassen van het verkeer knijpen je keel dicht en je wordt constant door een menigte voort gestuwd langs smalle steegjes, die je met agressief claxonnerende 2-, 3- en 4 wielers (en met heilige koeien!) moet delen.
Onvergetelijk fascinerend allemaal dus en voor iedereen die zich nu al opmaakt om me van heiligschennis te beschuldigen : onbeschrijfelijk indrukwekkend, ontstellend mooi en intens!
Op zondag wordt hier gewerkt zoals op een gewone weekdag. Ik spring in een taxi en laat me naar Sanepa brengen waar het VSO hoofdkwartier ligt en waar ik een huis heb gevonden dat ik samen met een Amerikaanse vrijwilliger zal delen. We krijgen thee aangeboden, maken kennis met de huisbaas en zijn familie en tekenen het huurcontract . Een gelegenheid om onze kennis van het Nepalees uit te proberen (we volgen 6 weken taalcursus en initiatie in de cultuur) al doen zij ook hun best om Engels te spreken. We hebben geleerd ons voor te stellen met: “mero naam …. ho”, vrij eenvoudig want “mero” betekent “mijn”, “naam” is gewoon “naam” en “ho” staat voor ”is” (het werkwoord komt altijd laatst). Er gaat duidelijk wat verloren in de vertaling want de eigenaar begroet me nu vriendelijk met Wimho en dat zal waarschijnlijk mijn naam blijven.
Sanepa is een van de betere wijken. De armoede is hier minder schrijnend en op straat krijg je vlugger een glimlach en een “hello” dan in andere wijken. Je gaat onwillekeurig met Cambodja vergelijken en zonder de cijfers te zien die dit bevestigen weet je al dat hier meer mensen onder de armoedegrens zitten wanneer je om je heen kijkt. Die vergelijking is trouwens niet fair: dat de glimlach waarvoor de Cambodjanen wereldbekend zijn ontbreekt wil niet zeggen dat de mensen hier perse ongelukkiger zijn.
Intimiteit in het openbaar tussen de 2 geslachten is ook hier uit den boze maar meer nog dan in Cambodja zie je jongens en mannen met de armen rond mekaar geslagen, vrouwen en meisjes lopen ook meestal innig gearmd of hand in hand.
Terug in de hotelkamer neem ik de documenten door voor de oriënterende infosessie van morgen. Ik ga de vrijwilligers in 6 districten begeleiden en trachten synergiën te vinden tussen de projecten in de 2 sectoren : onderwijs en levensonderhoud. De vrijwilligers zijn verspreid over heel Nepal: ik zal veel moeten reizen, meestal per vliegtuig, en dus alle gelegenheid krijgen om dit fascinerende land te verkennen.
Vriendelijke groet,
Wim