Khnom chea tibreuksa,khnom tweuka nov montiobroom*

(*) Ik werk als advizeur voor de Dienst Onderwijs.

Dat is de omschrijving van mijn positie hier en zo introduceer ik mezelf in Khmer.

Wat ik dan zoal doe, hoor ik u vragen. Wel, ik adviseer het Provinciaal Kantoor Onderwijs in het verhogen van de capaciteit, zodat ze beter in staat zijn hun taak op te nemen en het programma van het Ministerie uit te voeren. Dat programma zit vervat in besluiten, 5 jaren plannen, aanbevelingen van het Nationaal Congres,… en wordt in niet geringe mate gestuurd door de internationale partners : World Bank, UN, UNICEF,EU, enz…Deze partners stellen ook grote budgetten ter beschikking en natuurlijk wordt er alles aan gedaan om dat geld nuttig te besteden.

In 10 van de 25 provincies is er iemand geplaatst, zoals ik, om hoofdzakelijk management advies te geven. Een groot deel van mijn werk is dan ook besprekingen voeren, lokaal, maar ook nationaal, en nadien de besluiten helpen omzetten in acties op het terrein. De uitdaging daarbij is om de moeilijke terminologie en acroniemen waarmee we mekaar in ontwikkelingshulp overdonderen om te zetten in verstaanbare taal waar men in de provincies mee aan de slag kan.

Het doel is altijd het bevorderen van het onderwijs, de toegankelijkheid verhogen en het uitvalspercentage terugdringen maar zeker ook de kwaliteit verbeteren, in Cambodja vrij laag, vooral door gebrek aan infrastructuur en didactische middelen.

Het budget dat dit jaar ter beschikking staat is in maart al vrij gegeven maar nu pas zijn de voorstellen klaar. Het gaat om projecten en activiteiten die er veelal op gericht zijn om de werking van de scholen te verbeteren, managementsvaardigheden en leiderschap bij de schooldirecteurs te ontwikkelen en hen in staat te stellen om beter de data over hun school populatie in te zamelen die ze bij hun beleid nodig hebben. Ik heb de plannen met de verschillende afdelingshoofden uitvoerig besproken en geholpen ze in de juiste vorm te gieten. We moeten ze nog wel indienen bij UNICEF in Phnom Penh, maar dat mag geen probleem zijn, of toch?

Ik promoot hier altijd het gebruik van email als de meest efficiente weg. De telefoon is meer gebruikelijk, ook al omdat de stroom regelmatig uitvalt ( zonder elektriciteit geen informatika!) Er is wel een generator maar die wordt niet gebruikt wegens geen budget voor brandstof, meestal gaat iedereen gewoon naar huis! Ook zijn niet alle stafleden met email vertrouwd en als de voertaal Engels is, zoals bij UNICEF, haakt er meteen een aantal af. Anderen menen dan weer dat ze in een email dezelfde plechtstatige en archaische woorden moeten gebruiken als in officiele brieven, en dit gaat soms wel gepaard met een komisch effect!

Ik neem het op mij om de ingescande documenten te emailen maar word geconfronteerd met een of andere limiet in de UNICEF server op bijlagen waardoor de documenten niet kunnen worden verzonden. Mijn Cambodjaanse contactpersonen bij UNICEF zien niet wat het probleem kan zijn en ik zelf ben ook geen computertechneut. Ik email de departements hoofden het slechte nieuws en krijg als respons, vrij vertaald, dat: “deze gewaarwording hen ook geleidelijk is overkomen” en “ ze vurig hopen dat ik van hun antwoord heb genoten!”, maar niemand weet een oplossing.

We kunnen natuurlijk wachten tot er eens iemand naar de hoofdstad moet maar de tijd dringt, we willen aan het werk met de budgetten, het jaar is al bijna voor de helft voorbij.

De post, denk ik dan! Maar mijn assistent/vertaler schudt bedenkelijk het hoofd. De post staat niet in hoog aanzien bij de Cambodjanen wegens te traag, een brief versturen duurt minsten 1 week. (naar het buitenland 3 weken!). In het kleine postkantoor dat Kep rijk is heb ik trouwens nog nooit een sterveling gezien. Het zou me ook niet verbazen indien, zoals dikwijls in Cambodja, wel geld voor het gebouw is gevonden maar niet voor het personeel om het te bemannen. Nee, brieven stuur je mee met de bus en je zet het telefoon nummer van de bestemmeling mee op de omslag. Bij de busmaatachappij betaal je 5000 riel , minder dan 1 euro, en zij bellen dan bij aankomst de geadresseerde. Helaas blijkt het kantoortje van de busmaatschappij definitief gesloten en naar Kampot verhuisd. Er is dus ook niemand om je een kwitantie te geven voor je 5000 riel, dus kan je het geld ook niet terug claimen. Ik heb al geleerd dat er, zonder kwitantie, niets gebeurt, ongeacht het bedrag!

Gelukkig komt niet lang nadien de bus uit Phnom Penh aan. Ik schiet het geld voor en de chauffeur belooft om de brief aan zijn collega in Kampot te geven die straks naar de hoofdstad gaat.

Ik slaak een zucht van opluchting als ik de volgende dag bericht krijg van UNICEF dat ze de documenten hebben ontvangen.

Niet voor niets is 1 van de vereisten voor deze job: “een flexibele ingesteldheid met een goed gevoel voor humor”.

Tot de volgende keer!

Met vriendelijke groet,

Wim